Vanmorgen zijn we om 9 h begonnen met wandelen. Aan het ontbijtbuffet mochten we ons lunchpakket samenstellen. Voordat we aan de route begonnen, verkenden we eerst nog een paar leuke straatjes van Monschau. Daarna liepen we de Eifelsteig vanaf de marktplaats via trappen omhoog naar oude burchtmuren. Daar hadden we een mooi uitzicht over Monschau.
Helaas zat er een grote groep wandelaars voor ons, die haalden we een paar keer in, waarna ze, bij foto’s maken, ons weer inhaalden.
Na Monschau liepen we over mooie steigende bospaden. We passeerden een paar keer een rotspartij waar dan een uitzicht zou zijn. Zoals de Teufelsley en de Engelsley. Alleen zag je de rotsen van bovenaf natuurlijk niet goed, en het uitzicht had vaak geen “onderwerp”, alleen begroeide heuvels.
Daarna ging de route verder door het bos tot de stuwdam van het Perlenbachtal. Hier bleek het stuwmeer bijna leeg te zijn. We dachten dat het of vanwege de twee droge zomers was, het is namelijk de drinkwatervoorziening, of vanwege onderhoud. Het viel ons namelijk op dat er boomresten in de droog gevallen oevers te zien waren.
Een heel verschil met de rondwandeling die we hier vaker gemaakt hadden.
Halverwege het meer, nu dit droog lag, gingen we links de helling op, richting Höfen. Een dorp dat bekend stond voor zijn metershoge beukenhagen. Die moesten de huizen tegen de gure wind beschermen. Bij Höfen was weer een extra Eifel toerist info, aldaar weer onze wandelpas laten stempelen en ook nagevraagd waar de meeste stempelplekken zouden zijn. Daar was blijkbaar geen lijst meer van. Het werd niet door iedereen goed bijgehouden.
Na Höfen een korte pauze gehouden in een schuilhut. Daar haalden de grote wandelgroep ons bijna in. We waren net op tijd weg. Het wandelen werd zo een stuk stiller en rustiger wanneer we voor deze groep liepen, dan steeds te moeten inhalen. Daarna haalden we nog een paar Eifelsteig wandelaars in. We liepen over een breed pad door het bos. De route liep langs een opgeknapte houtzaagmolen, die met waterkracht werd aangedreven. Daar arriveerde ook net weer de grote wandelgroep, gelukkig gingen ze hier pauzeren op de picknickplaats van de natuurvereniging. Daarna vervolgden we onze route nog steeds door het bos naar de Ruhr (Roer). Ook deze plek kwam ons bekend voor. Hier liep onze oude rondwandeling ook. Maar onze oude rondwandeling ging in een andere volgorde. Hier moesten we voor de Ruhr, met een bruggetje de Kluckbach oversteken en niet de Ruhr oversteken. Daarna ging het pad steil slingerend omhoog naar het uitzichtpunt Perdsley en toen over een breed bospad omlaag. Bij de Ruhr aangekomen werd het weer een leuk smal pad parallel aan de Ruhr lopende.
Nadat we een grotere weg waren overgestoken hadden we toch wel trek om te lunchen. Het eerstvolgende bankje vonden we bij Stoltzenley. Dit moest een mooie rotsformatie zijn, maar waarschijnlijk waren wij er zo voorbijgelopen. Er stond geen bordje bij. We hadden toen al ongeveer 14 km gelopen.
Het was wel een mooi stuk. Daarna ging de route weer verder over de hellingen door het bos. De route eindigde bij een verharde weg. Daar kregen we een mooi panorama over de weilanden en de heuvels. Na 20 meter asfaltweg, ging de route weer over een klein paadje, omhoog naar het Weisses Kreuz. Daarna daalden we af naar het dorpje Hammer. Dit bestond voornamelijk uit twee campings. Hier konden we normaal iets te drinken en te eten krijgen, maar vandaag was alles dicht. Ook in Nederland is maandag en dinsdag vaak de rustdag voor de horeca.
Daarna liepen we verder over een donkere holle weg. We liepen vandaag veel door bossen. De ene keer was het een heel donker bos, dan was het weer een bos waarin de verkleurende gele beukenblaadjes voor lichtpuntjes zorgen en het bos lichter was. We konden ons, zeker met dit weer, goed voorstellen dat hier zowel de spook- als sprookjesverhalen ontstonden.
We beseften nu dat we eigenlijk nog nooit een herfstwandelreis in Europa hebben gedaan. Wel ooit in Nepal, Japan en in Bhutan, maar dat had meer met het klimaat daar te maken. In Japan was toen wel de bedoeling om de verkleurde esdoorn te zien.
Vanaf Dedenborn begon het te regenen en pakten we de paraplu erbij.
We hoefden toen nog maar 4 km te wandelen, dus daar gingen we de regenjas niet meer voor aantrekken. Vanaf Dedenborn volgde ons pad de kam van de heuvel. Ongeveer 1 km voor Einruhr kregen we uitzicht op Einruhr, de Obersee en de Ruhr. Het zag er ondanks het relatief grijze weer heel mooi uit.
Om 16.30 h kwamen we in ons hotel Seemöwe aan. We hadden 25,9 km gelopen, 910 m gedaald en 805 gestegen. De officiële route was 24,3 km. Dit voelde met name Nancy wel aan haar voeten en knieën. Haar knieën waren blijkbaar nog niet hersteld van Zwitserland.
In het hotel kregen we direct onze kamersleutel en de bagage stond er ook al. Hier sliepen we twee nachten, ook wel handig.
Nadat we alles naar de kamer hadden gebracht gingen we weer terug om ons op drinken en gebak te trakteren.
We hadden hier het dagmenu bijgeboekt en ze hadden ons voor 18.30 h een tafel gereserveerd. Het dagmenu was weer zo spotgoedkoop en bestond uit normale en heerlijke porties. Het grappige was dat het hoofdmenu kip met rijst was en currysaus. Wij dachten bij currysaus aan de Indiase currysaus, maar het was de currysaus die je bij de frikandel of curryworst doet. Maar dan niet de dikkere consistentie van de ketchup, maar als dunnere warme saus.
Het menu was een wortelsoep, de kip als hoofdgerecht, een klein kommetje sla erbij en het nagerecht was een mandarijntaartje met een mini-ijsbolletje en een dotje slagroom.
Om 20 h waren we al klaar met het diner. Tijdens het eten al dit verhaaltje getypt.
1 reactie
Neeltje Verheijen · 30/09/2020 op 11:02
Hoi samen, bij het eerste bericht van zondag ging ik er vanuit dat jullie één wandeling deden bij Monschau. Nu dus toch een aantal dagen. Veel plezier en groeten.
Ik was vorige week in Gemmenich en Moresnet, twee wandeldagen.